00000000000000000

00

گذرى بر زندگى امام حضرت حسن مجتبى (ع )

ویژگیهاى زندگى امام حسن (ع )
بعد از امیرمؤ منان على (علیه السلام ) مقام امامت به فرزندش امام حسن (علیه السلام ) رسید. مادر امام حسن (علیه السلام ) حضرت فاطمه سرور بانوان دو جهان ، دختر پیامبر اسلام ، سیّد رسولان ، حضرت محمد (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) است ، کُنیه او ((ابومحمّد)) مى باشد.
او در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرى (135) در مدینه چشم به این جهان گشود، مادرش حضرت فاطمه - سلام اللّه عَلَیها - روز هفتم تولدش اورا در پارچه حریر بهشتى - که جبرئیل آن را براى پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) آورده بود - پیچید و نزد پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) آورد، پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) او را ((حسن )) نامید و گوسفندى براى او قربانى کرد، این مطلب را جمعى ، از امام صادق (علیه السلام ) نقل کرده اند.

على محبوبترین فرد در پیشگاه خدا

انس بن مالک مى گوید:
هر روز یکى از فرزندان انصار کارهاى پیامبر (ص ) را انجام مى داد، روزى نوبت من بود، ام ایمن مرغ بریانى را به محضر پیغمبر (ص ) آورد و گفت : یا رسول الله ، این مرغ را خودم گرفته ام و به خاطر شما پخته ام .
حضرت فرمود: خدایا محبوبترین بندگانت را برسان که با من در خوردن این مرغ شرکت کند. در همان هنگام در کوبیده شد. پیغمبر فرمودند:
انس ، در را باز کن . گفتم خدا کند مردى از انصار باشد. امام على (ع ) را پشت در دیدم . گفتم : پیغمبر مشغول کارى است ، برگشتم و بر سر جایم ایستادم . بار دیگر در کوبیده شد. پیغمبر گفت : در را باز کن ، باز دعا مى کردم مردى از انصار باشد. در را باز على (ع ) بود. گفتم : پیغمبر مشغول کارى است و برگشتم بر سر جایم ایستادم . باز در کوبیده شد، پیغمبر فرمودند، انس ، برو در را باز کن و او را به خانه بیاور، تو اولین کسى نیستى که قومت را دوست دارى ، او از انصار نیست . من رفتم و على (ع ) را به خانه آوردم و با پیغمبر (ص ) مرغ بریان را خوردند.
منبع:چهل داستان،اکبر زاهری

داستان تبدیل قبله از بیت المقدس

هنوز چند ماه از هجرت پیامبر (ص ) به مدینه نگذشته بود، که زمزمه مخالفت از ناحیه یهود بلند شد. درست در هفدهمین ماه هجرت دستور مؤ کد آمد که (قبله ) مسلمانان از این به بعد کعبه است و در اوقات نماز باید متوجه مسجدالحرام گردند. پیامبر اکرم (ص ) سیزده سال تمام در مکه به سوى بیت المقدس نماز مى خواند و پس از مهاجرت به مدینه دستور الهى این بود که به وضع سابق از نظر قبله ادامه دهد و قبله اى که یهودیان به آن نماز مى گذارند، مسلمانان نیز به آن طرف نماز بگذارند و این خود یک نوع همکارى و نزدیک کردن دو آیین قدیم و جدید بود ولى رشد و ترقى مسلمانان باعث شد که خوف و ترس ، محافل یهود را فراگیرد زیرا ترقیات روز افزون آنها نشان مى داد، که آیین اسلام سراسر شبه جزیره را در اندک مدتى خواهد گرفت و قدرت و آیین یهود را از بین خواهند برد از این نظر شروع به کارشکنى کردند.

انصاف امام على علیه السلام

(شعبى ) مى گوید:
من همانند دیگر جوانان به میدان بزرگ کوفه وارد شدم .
امیرالمؤ منین علیه السلام را بر بالاى دو ظرف طلا و نقره ایستاده دیدم که در دستش تازیانه اى کوچک بود، و مردم سخت جمع شده بودند و آنها را به وسیله تازیانه به عقب مى راند که ازدحام مانع از تقسیم نشود.
پس امام به سوى اموال برگشت ؛ و بین مردم تقسیم کرد به نوعى که براى خودش هیچ چیز باقى نماند و دست خالى به منزلش بازگشت .
من به منزل آمدم و به پدرم گفتم : امروز چیز عجیبى دیدم نمى دانم عمل این شخص خوب بود یا بد؛ که چیزى براى خو برنداشت !
پدرم گفت : او چه کسى بود؟ گفتم : امیرالمؤ منین علیه السلام و آنچه دیدم را برایش نقل کردم . پدرم از شنیدن انصاف و تقسیم على علیه السلام به گریه افتاد و گفت : پسرم ، تو بهترین کس از مردم را دیده اى .
منبع:یکصد موضوع 500 داستان،سید علی اکبر صداقت